تا به امشب،
فشاری بالاتر رو تجربه نکرده بودم، احساس میکنم تمام سلول های نغزم به هم فشرده میشن، به هم فرسایش داده میشن...
همین ثانیه صدای پنکه ی نزدیکم که باد مستقیمی به پرده گوشم میزنه در حال پکوندنه ذرات تفکرات ساییده شده بهمه...
و من سیگاری میخوام که ندارم در پیشم
و حتی نمیتونم گریه کنم، چون صدام به سمته اتاق مامان میره و من باید امشب بمیرم.
نمیدونی چقدر دلم برات تنگ شده
به اندازه تموم آسمون ها، تمام کهکشون ها، تمام بزرگترین چیزها ...
سخت است وقتی، ... غمت را نمیبیند...
و تو هر روز باید با خاطرات قدیمی، زمان را کمی، فقط کمی تَر کنی .. همچو چشمان خیسی که خریداری ندارد
ای خواننده ی ناشناسم
من دلم برات تنگ شده و خیلی میشه،
اما تو با جواب ندادنت، حتی اونموقع که گفتی دلم تنگ شده هم الان برام مبهم شدم ......
چراش رو نه من، و نه هیچ کسی نمیدونه، حتی خود تو، با دلایل احمقانه پیش خودت، فکر میکنی اینطوری بهتره!
من دور و برم مثل تو شلوغ نیست، حتی اگرم بود ... برای آدما تفاوت قائل میشدم .... برای اونایی که واقعا دوستم دارن ....
میدونم که حتی از اون روز تا حالا یک بار هم وبلاگ رو ندیدی، ولی گفتی میخونمش...
من دلم پره ازت و تو برات فرقی نداره که من کیم، من برای تو فقط یک آدمم مثل دور و اطرافت، مثل کنار کسانی که دوستت دارن و تو براشون عزیزی، منم از همونام که برات حتی یک ذره هم اهمیت ندارم،.......
